*Living your life at best - - ความหมายของการมีชีวิตอยู่

Have you ever heard of someone giving up his/her life?

Before leaving for home this evening, I heard from dad that grandpa's brother hanged himself this afternoon, after struggling with his terminal-staged cancer for months. Now he is carefully monitored in ICU. Dad was there but told me not to go. He is still breathing, the doctor is checking his brain function yet no guarantee.

This brought me to another terminal-staged cancer case of Randy Pausch (October 23, 1960 – July 25, 2008). He was an American professor of computer science, human-computer interaction and design at CMU in Pittsburgh, PA. He has passed away 3 months ago, after being diagnosed with pancreatic cancer. He lived each day at best, self-encouragingly fought with chemo and everything, although the doc said that he had only "3-6 months of good health left" in September 2006.

His last 20 months was spent with quality, leaving the world with lots of inspiring things. Some examples would be his "Last Lecture" speech at CMU; his neighbor witnessed him with a smile on this face in the most private of public moments, driving back home; a chance to be in the film "Star Trek" and even had a line! [The movie will be in theaters May 2009 in USA. Don't blink or you'll miss him, but at some point a guy walked across the bridge and says "Captain, we have visual!"] ...Although he died too soon, I must say he had lived his life so meaningful and worthwhile. His 3 little kids, Dylan, Logan, and Chloe, must be so proud of him when they grow up.

Well, I know I shouldn't compare a cancer patient in his age of 60's with that of 40's, but I always think that making a choice to end own life is too hopeless, regardless of loved ones left behind. It is too sad if we keep concerning about how miserable our lives are and what unfairly brought such things to our lives. Instead, we should live our lives at best and sieze every moment we have. Everything come to us for a reason. And no matter what it is, we should embrace all and bring out the best of it. Thanks to Randy, now I am learning what it really means when someone say "live your life everyday as if it is the last day of your life!"


......

Dad is already home. He told me that grandpa's brother is still in ICU. Heart and lungs are fine, but the doctor is still working on the brain. If I am right, human life is considered the end as the brain stop functioning. So I guess his last breath would come shortly. I wish grandpa's brother leave the world with no miseries...

......

UPDATE :: 21-10-08

I took lunch break earlier to visit him at the hospital; unfortunately, I was only less than 20 minutes late. He is gone quietly before anyone know. I just got back from his funeral with frustration. He should have lived his life more meaningful, otherwise those who left behind would not be upset and sorrowful.

One lesson learned, do not leave elders with serious sickness unattended. You have no idea what such people with extensive distress can do!

For you, เหล่าเจ็กไล้, I wish you rest in peace... Please keep watching over your children, they are having a hard time questioning and regretting of your final decision.

*Yesterday was all we had - - ฤากลิ่นกรุ่นไม่มีจริง

รอยยิ้มบางๆ เกิดขึ้นที่มุมปาก
ประสาทสัมผัสทั้งมวลรับกลิ่นกรุ่นอบอวลตั้งแต่ก้าวแรกหลังประตูกระจกบานสูง
เสียงต้อนรับด้วยความคุ้นเคยมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
หญิงสาวเลือกที่จะนั่งโซฟาหนานุ่มริมกระจกบานใหญ่ มองเห็นสภาพจราจรที่แน่นขนัด ตามวิสัยของเช้าตรู่วันทำงานเช่นนี้
อเมริกาโนในแก้วเคลือบใบใหญ่ถูกวางตรงหน้า รอยยิ้มแทนคำสนทนาทั้งปวง
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นเหมาะที่สุดแล้วกับเช้าวันฝนพรำ

อวัยวะที่ 33 ถูกเปิดใช้งานด้วยความเคยชิน
.. กว่าจะรู้ตัวอีกที หญิงสาวก็เห็นเข็มสั้นของนาฬิกาใกล้ผ่านพ้นเลขเก้าไปแล้ว
สายตาละจากเวลาบนข้อมือเมื่อมีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งเข้ามาใกล้
ปรากฏเป็นชายผู้หนึ่ง กำลังลงนั่งโต๊ะห่างออกไปเพียงสามก้าว
หญิงสาวละความสนใจจากผู้มาใหม่ ไปสู่งานตรงหน้าอีกครั้ง..

มือหนานุ่มคู่นั้น ทำไมช่างคุ้นตาเสียจริง
เราไม่เคยเจอกันมาก่อนเสียหน่อย..


Somethin' happened along the way
What used to be happy was so sad
Somethin' happened along the way
Oh.. yesterday was all we had...


เสียงเพลงวันวานล่องลองแผ่วเบา..
ใช่สิ .. อดีต
นิ้วเรียวละจากงานตรงหน้า ยกแก้วเคลือบขึ้นจรดริมฝีปาก
กลิ่นกรุ่นที่เคยลิ้มรสมลายหายไป
ช่วงเวลาเพียงชั่วโมงเศษ ความร้อนที่พอเหมาะก็ไม่อาจคงไว้
.. เหลือทิ้งไว้เพียงรสขมเฝื่อน

ข้างแก้มเจ้าของริมฝีปากคู่เดิมเกิดรอยจุดบุ๋ม หญิงสาวหัวเราะขันอยู่ในใจ
ใครๆ ก็รู้ ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
ความหอมล้ำของเม็ดกาแฟพันธุ์ดีผ่านการคัดเลือกอย่างพิถีพิถัน
ผ่านกระบวนการคั่วบดกลั่นนานา กว่าจะกลายเป็นกาแฟรสเลิศ ให้การดื่มด่ำบรรยากาศสมบูรณ์แบบ
.. สุดท้ายก็จางไปเมื่อไอร้อนจากลา
กาแฟเย็นชืดอย่างนี้ ใครเลยจะเชื่อว่ามันเคยเติมเต็มเช้าวันสดใสของใครได้?

ความคิดของหญิงสาวสะดุดชั่วขณะ
รถมอเตอร์ไซค์ตรงหน้าหยุดกระทันหัน ไหลแฉลบไปตามแรงเหวี่ยง
เหตุระทึกเบื้องหน้าไม่อาจดึงหล่อนกลับสู่สิ่งแวดล้อมได้เลย
หากไม่ใช่ความคลับคล้ายคุ้นเคยที่หางตา
มือที่แสนคุ้นตายกหวือขึ้นกลางอากาศ เสียงดังตึงพร้อมเสียงกรีดร้องจากทุกทิศ
...


ฉันไม่รู้จักเธอนี่
.. แล้วน้ำตานี้มาจากไหน?


And yesterday was all we had...
ไม่มีอะไรจะแปร่งปร่าไปกว่า อเมริกาโนที่เย็นชืดเจือหยดน้ำตาอีกแล้ว..

...







[credit: After The Love Has Gone - Earth Wind And Fire]

*Start it over -- เริ่มใหม่ได้ไหม?

Finally, I come back as a blogger. Well, to make it right, it is the first bilingual blog of mine.

Tracking back when I wrote online for the first time, I started out as a diarist on the well-known Diaryhub [too bad we cannot see the original Diaryhub again *sigh*], thanks to aPPLePuF*, and I, surprisingly, sort of discovered the writer side of myself there. Quite an experience indeed. Honestly, I had never thought I could write. I am not talking about writing some random phrases. What I learned about myself was that I can write something meaningful, something that could inspire readers or even myself.

As some may heard of rumors about Diaryhub's webmaster team, I stayed offline for while and my second episode went onto Diaryis. It was also a bit turning point to me. I gained some fans back, some were lost. My writing style was changed from updating my living with friends who went abroad, to throwing some random thoughts and then spreading out the ideas. I had so much fun that I tried writing some experimental stories, besides my happenings. It was a real fun. Actually, the account is still active, yet I have not added any new entries for 2 years. [Don't bother asking me for URL, I will not tell you :-P]

I used to write with a Blogspot account before, but just for a very short time while Diaryhub was under construction and nobody knew what would happen next. Then I moved to my new online home Diaryis and stayed there until professional life [cough cough.. procrastination.. cough cough] took me away from blog life. But I knew I would come back to this cyberspace again, and I have always missed writing.

And now it is a good time to make a comeback with an addition of English version, which I had planned to create one. There are 3 reasons why I end up with Blogspot - a) I have used it before, b) I look for a simple blog, to focus on the context, and c) I can sign in right away with my Gmail account. My plan is to write some entries in Thai, some in English, or even both in the same write-up... just pick the language I feel like writing at that moment.

Well, It has been more than 2 years since the last entry. Honestly, I am not so sure if the skill is still with me. Let's see how I would brush up my writing skill and how my thoughts has developed [or diluted?] through time. Fingers crossed.

.
.
.

ร้างลาจากการเขียน diary หรือ blog (แล้วแต่จะเรียก) มานานกว่า 2 ปี หวังว่านี่จะเป็นฤกษ์งามยามดีที่จะเคาะฝุ่นขัดสนิทตามง่ามนิ้วและหยักสมองของตัวเอง มาดูกันซิว่าในช่วงเวลาที่ห่างหายไป ตัวเองจะพัฒนา (หรือถอยหลัง) ยังไงบ้าง

เดี๋ยวก็รู้...

(ง่ะ.. ทีภาษาอังกฤษล่ะบรรยายซะยาวเฟื้อยอย่างกับบันทึกประวัติศาสตร์ ทำไมทีภาษาไทยมีแค่เนี้ย? :-P)